Column SPELEN

“You can discover more about a person in an hour of play than in a year of conversation”  
- Plato 

Ik ben een monster. 

Een knuffelmonster welteverstaan. Voor minstens dertig minuten ren ik rondjes om de paardenstallen. Mijn stem is laag als ik tegen mijn dochter roep dat ik een monster ben, ik ren achter haar aan en pak haar spelend en zwierend op terwijl ik nog een paar keer zeg dat ik een monster ben, een knuffelmonster, op zoek naar knuffels en kusjes. 

Het kostte me bijna drie jaar als moeder om mezelf echt voor even helemaal over te geven aan een spel. Ik deed het wel een beetje, hier en daar. Vandaag voelde het anders. Een zelfverzonnen spel, dat nergens op sloeg (vanuit mijn volwassen brein bekeken), maar dat fantastisch was. Voor haar en voor mij. Ze gierde het uit, elke keer weer als ik haar weer pakte. Af en toe fopte ik haar door in de tegengestelde richting te rennen en haar te verrassen, dan was de pret nog velen malen groter. 

Die avond realiseer ik me dat het me zo goed deed, even helemaal opgaan in het spel. Volledig. Ik liet alles voor wat het was en was daar. In het moment, in mijn lijf en liet mezelf toe te mogen spelen. Als volwassene, en al helemaal als nieuwe moeder, vind ik het leven soms best wel serieus. Bergen aan administratie, een huishouden en gewoon de dagelijkse dingen draaiend houden vragen veel van mijn hoofd. 

Jaren geleden was ik ook ooit daar, op een plek in mijn leven waarin spelen ontbrak. Toen kwam Acroyoga om de hoek kijken, en dat gaf me zoveel plezier. Het bracht de kracht van spelen voor grote mensen in me naar boven. Spelen gaf me verbinding. Uit mijn hoofd, in mijn lijf. Deze vorm van yoga doen, en lesgeven erin, bracht niet alleen verbinding met de ander maar ik leerde ook een heleboel over mezelf. Dat is wat spelen doet. Het brengt ons in onze natuurlijk staat van zijn, die ons denken weleens vergeet. Het brengt een lichtheid, en een besmettelijke energie, die voor iedereen voelbaar is. 

Kinderen zijn van nature in die staat. Urenlang kunnen zij in een wereld verkeren die ze zelf hebben bedacht, waarin alles mogelijk is. Ze zijn niet bang om groot te dromen. Vallen, opstaan en weer opnieuw. Als we ouder worden, dan kan angst, twijfel over jezelf, of hoe je overkomt, nog wel eens roet in het eten gooien. Of de welbekende: ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ werkt ook niet bevorderlijk voor onbevangen spelen. 



Gelukkig kun je weer leren spelen, én spelen kan op heel veel manieren, zodat er altijd wel een vorm is die bij jou past. 

Ik denk dat het een van de grote krachten is van Wasbeer & Pauw om te erkennen dat spelen van ongekend belang is om groepen in beweging te krijgen. Dat ze ervoor durven staan dat spelen een essentieel onderdeel is van hun bedrijf. Juist voor volwassenen. Zodat we voor even onze serieuze jas uit kunnen trekken en ons gezicht uit de plooi laten. Dat we gewoon kunnen zijn in het moment en durven vertrouwen op de ongekende en oneindige mogelijkheden van ons bestaan. 

Voor mezelf heb ik in geval besloten om de touwtjes wat meer te laten vieren, en vaker in de huid van een knuffelmonster te kruipen. Alhoewel het de volgende keer ook zomaar een roze pantoffeldiertje kan zijn :)