Mag ik jou zien
Mag ik jou zien?
Mag ik jou zien?
Mag ik jou zien?
Mag ik jou zien?
Hoewel iedereen het aanvankelijk een top idee vond om een keer ‘goed’ op de foto te worden gezet, overheerste op de dag zelf vooral wat onrust, stress en een vleugje onzekerheid.
Ieder mens wil gezien worden en tegelijkertijd kan je je zo kwetsbaar voelen als je gezien wordt. Want ja…wat gaan ze dan precies zien als ze jou mogen zien?
De sfeer aan de andere kant van de lens was beduidend positiever; “Wat ben je mooi!” of “Ja, zo….prachtig!” of “Wat heb je mooie ogen!” Waarom is het zo makkelijk om dit over een ander te zeggen en zo moeilijk om dit over jezelf te zeggen?
Wanneer je op deze manier wordt vastgelegd kan je niet wegkomen met een blij verhaal terwijl je je zo niet voelt of met een grap om ongemak weg te poetsen of een ander masker waarmee je iets hoog wil houden. Het is puur, eerlijk, rauw en daarmee dus per definitie prachtig. En als je er zo naar kan kijken, dan zou je zomaar kunnen denken…Wauw, dat ben ik!!
